Dziesiejszy dzień, jak co roku, wzbudza we mnie refleksję. Od 2014 r zaczęłam swoją przygodę z transplantacją w Norwegii- moją ulubioną dziedziną medycyny. Jeden jedyny oddział transplantologii w Norwegii, każdy pacjent wymagający transplantacji trafiał właśnie tu.
Mój oddział specjalizował się w przeszczepach nerek, trzustki, wątroby i wysepek Lanrgenhansa. Za każdym razem, kiedy przyjmowałyśmy nowych pacjentów do przeszczepu i widziałyśmy niezwykłą radość w ich oczach, bo po kilku latach stresującego czekania na telefon w końcu ten telefon zadzwonił, radość często tłumiona była żalem oraz myślą, że za tym telefonem kryje się czyjaś tragedia. Bo niestety, ale organów nie uprawiamy w ogródku.
Ktoś przed chwilą stracił właśnie męża lub żonę, narzeczonego, chłopaka czy nawet dziecko. Przyczyny śmierci dawców są różne, wiek również.
Osobom, które mają pozytywny stosunek do tranplantacji w momencie, kiedy świat wywraca się do góry nogami, jestem bardzo wdzięczna i dziękuję im z całego serca, że mimo ciężkiej życiowej sytuacji, powiedzieli magiczne słowo TAK.
Konsekwencją tej decyzji jest to, że cząstka zmarłej, bliskiej osoby będzie noszona w ciele innej. Przeszczep jest szansą na nowe życie, nawet dla siedmiu osób jednocześnie.
Więc razem z pacjentem podczas przyjmowania go na oddział, dziękowaliśmy tym, którzy wyrazili zgodę na pobranie oranów od jego najbliższej, zmarłej osoby, oraz krótkim milczeniem okazywaliśmy szacunek zmarłemu.
Norwegia ma największą ilość przeszczepów od żywych dawców nerki
Najpiękniejszy moment na oddziale był taki, kiedy odbierając żywego dawcę nerki z oddziału pooperacyjnego, jechaliśmy z nim na naszą salę pooperacyjną z biorcą. Radość była zawsze wielka, i nie raz łzy lały się nam wszystkim obecnym na sali.
Wszystkim tym, którzy w najcięższym momencie swojego życią mimo wszystko wyrazili pozytywny stosunek do transplantacji – dziękuję bardzo!
Aktywne spędzanie czasu i życie pielęgniarki w Norwegii. 